Ikalabing-Limang Karanasan: Ang Paggalaw At Ang Buhay

​May malaking kaibahan ang paggalaw at ang buhay. Maaaring ang isang tao ay gumagalaw habang wala nang buhay; at maaari ding may buhay siya subalit hindi kumikilos. Ang tao ay kapwa paggalaw at buhay. Ang sansinukob kasama ang marami nitong galaxy, bituin, at mga nilikha ay puno ng paggalaw subalit wala isa sa kanila ang may buhay. Ang buhay ay sa Diyos na Manlilikha lamang. Ang Diyos ay buhay.
 
Bawat paggalaw sa sansinukob ay hahantong sa kamatayan, subalit ang buhay ay walang hanggan. Bawat paggalaw ay may katapusan gaano man ito kadakila, subalit ang buhay ay walang katapusan. Ang buhay ay walang hanggan dahil ang buhay ay Diyos, at ang Diyos ay walang hanggan. Ang paggalaw ay lilipas subalit ang buhay ay hindi. Taglay ng tao sa sarili ang paggalaw at buhay; ang paggalaw ay limitado ng espasyo at oras, subalit ang buhay ay hindi limitado ng oras o ng espasyo. Ang paggalaw ng tao ay hahantong sa kamatayan at may katapusan gaano man kahaba ito magtagal, subalit ang buhay na nasa tao ay walang hanggan.
 
Naparito si Kristo upang magbigay buhay sa atin, at upang pabanalin ang paggalaw natin. Nagbibigay si Kristo ng buhay na walang hanggan dahil Siya ang Anak ng Diyos at ang buhay ay mula sa Diyos. Kung wala si Kristo, ang paggalaw natin ay hahantong sa napipintong kamatayan; at kung wala si Kristo, wala tayong buhay na walang hanggan. Walang mapagpipilian sa gitna: kamatayan lang o buhay lang.
 
Pabanalin ang paggalaw na nasasaiyo sa pamamagitan ng buhay mula kay Hesukristo. Huwag maghangad na hindi mamatay sa mundong ito, sa oras ng sansinukob na ito, sa pamamagitan ng pagpapahaba ng paggalaw sa pagpapatuloy ng oras, sapagkat kahit ang oras ay nakatakdang mamatay at may katapusan. Ang walang kamatayan (imortalidad) ay sa buhay na walang hanggang lamang kay Hesukristo; walang hindi mamamatay at walang hanggang buhay sa oras natin sapagkat lahat ng oras ay hindi magtatagal at lilipas.