Ikalabing-Tatlong Karanasan: Ang Pag-Ibig Ang Ilaw Na Nagniningning

​Ang pag-ibig ay hindi pagkahumaling sa kapwa dahil ang pag-ibig ay kalayaan at at pagkahumaling ay kaalipinan.
 
Ang Diyos ay kalayaan. Ang pag-ibig ay hindi isang emosyon ng tao; ang pag-ibig ay dakilang kapangyarihan ng sangnilikha at isang makalangit na kapangyarihan ng Pagkabuhay. Ang pag-ibig ay hindi isang udyok na nagmumula sa pisikal na pangdamdam; ito ay isang kapangyarihan ng buhay na dumadaloy mula sa espiritu. Ang pag-ibig ay hindi patay na kaugalian na nagbubuklod at nagdidikit sa atin; ito ay isang kapangyarihan ng patuloy na pagpapanibago. Pinapanibago at pinalalaya tayo ng pag-ibig. Ang pag-ibig ay hindi damdaming nakatuon sa isang takdang dako lamang; ang pag-ibig ay isang ilaw na nagniningning sa lahat ng dako.
 
Ang Diyos ay hindi isang emosyon. Ang Diyos ay hindi isang sentimyento. Ang Diyos ay hindi isang kaugalian at ang Diyos ay hindi paglalambing. Ang Diyos ay hindi isang kaisipan. Ang Diyos ay katotohanan, ang Diyos ay buhay, ang Diyos ay ang manlilikha at nagbibigay-buhay. Ang pag-ibig ay hindi nanghihingi ng halaga o bayad sa pagbibigay nito ng sarili. Ang pag-ibig ay laging hanggang sa dulo.
 
Ang pag-ibig na bumubukal mula sa isang tao ay may layunin na bumalik sa sinumang pinanggalingan nito. Kapag ang tao ay nagmahal mula sa kanyang sariling kapangyarihan, ang pagmamahal na ito ay naglilingkod lamang sa kanyang sarili, anuman ang anyo ng kanyang pagmamahal o ang lakas nito. Ang pag-ibig ay nagmumula sa Diyos, at ibinibigay sa tao ng Diyos, ang pakay nito ay ang kapwa.
 
Kung ang pag-ibig mo ay mula sa Diyos, ito ay maglilingkod sa iyong kapatid. Kung ito ay mula sa iyo, ikaw lamang ang paglilingkuran nito. Ang taong ang pag-ibig ay mula lamang sa kanyang sarili, ay nagmamahal lamang sa sarili niya sa iba, at akala ay minamahal sila. Huwag maguluhan kung ano ang pag-ibig at pagnanasa, pag-ibig at sentimyento, pag-ibig at kaugalian, o pag-ibig at pagkahumaling sa kapwa.